Ben hala bekliyorum,birgün mutlaka diyerek başladığım bu yolda 22 sene de öğrendiklerim ve öğrenmeyi umduğum şeylerle bekliyorum.
Hayatın neler getireceği belli olmasada,insanoğlunun umutlarını kaybetmeden beklemesi gerektiğini biliyorum.Ama nereye kadar süreceğini bilmemek insanı daha beter yoruyor.
Her hikaye aynı.Şimdikinin öncekiden bi farkı yok.Hepsi aynı cümlede tıkanıp kalıyor.O noktada başlıyor insanın kendini yargılamaları.Eh bi yerde bi şekilde bi sorun olduğunu düşünmemek elde olmuyor.Sorun nedir?
Sorun birilerine hala güvenebilmek midir?Yoksa birilerine değer verip onlardan bişi beklememekmidir?
İnsanların birilerini sevmeleri neden diğerlerinin ağrına gidermişçesine uğultular yükselttirir.
Sevginin açamadığı kapılar var bunu bende biliyorum acı şekilde de olsa öğrendim zaman içerisinde birisini sevmek mutlu olmaya yetmiyor.Sevgi karşılıksız olunca güzel oluyorda,neden birileri giderken hesap ödermiş edasıyla seni seviyorum diyebiliyor.
İnsan ömrü cidden döngülerden mi oluşuyor?Başla tüket ve bitir..Hatta birisinde bitsin diğeri feryat figan çırpınsın o zaman daha mı eğlenceli kılınıyor bu hayat..
İnsanın zaten bıkmaya hakkı yok.Sürekli de olsa bişeylerin peşinde koşmalı,bi şekilde yaralar almalı ama ben iyiyim diyip hala devam etmeli..Devam etmek gerek,yılmamak,yorulmamak,sevmek ve hep sevmek..
0 yorum:
Yorum Gönder